روزهای سختیست.روزهایی سنگین وملول .چهره ها غمگین اند .مثل اینکه مردم راهی مراسم ختمند .آخرین باری که خندیدیم کی بود؟....نمی دانم.تبدیل به نگهبان روزها شده ایم.زمان قطعه قطعه شده را به هم گره می زنیم. هرشب به خود می گویم روزی دیگر هم گذشت .ودر انتطار همه انچه ام که نیافته ام.امیدی هست؟....نمی دانم شاید
شاید،شاید، همان کرم شب تابی است در ظلمات .کورسویی است .نکند سرابی باشد نمی دانم..این را هم نمی دانم.
فقط می دانم وقتی پسرکم از سر جوانی دیر به خانه می اید .یعنی چی .
می دانم وقتی دخترکم از هزاران کیلومتر دورتر از انطرف سیم با بغض می گوید می خواهم به خانه برگردم. یعنی چه. می توانم احساس کنم تا چه میزان نیازمند فضای گرم وصمیمی و امن خانه ست .ایا خانه ها امن اند؟
داشته هایمان از میان انگشتانمان سرازیراند و به خاک می ریزند وما ناتوان از بستن انگشتانیم.
می توانم احساس کنم مادری را که به امید دیدن جوانش ساعتها پشت دری به وسعت تمام ایران به انتطار می ایستد و در پایان به او می گویند.که به انتها رسید عمر اغاز شده اش یعنی چه.
تلخم خیلی تلخ. با مادران داغدار می گریم وباز به خود می گویم ...شاید
روزگار سختیست...پا در رکابند بازماندگان این قوم صبور
دوستانم یکی یکی در حال کوچند ...عزیز دیگری هم رفت. و اینهم فرصت خداحافظی نیافت .فقط ایمیلی کوتاه "من رفتم وحسرت خداحافظی هم به دلم ماند"
با این همه خاطره چه باید کرد .این همه تجربه دیگر به چه کار می اید.
ومن مانده ام وتمامی چراهایی که باید به تنهایی پاسخش را بیابم... بند ناف رابطه ها یکی یکی چیده می شوند .بار سنگین خاطرات به یک باره بی بهانه هوار شد به روی شانه هایی زخمی با دلتنگی و...
به چه سرعتی دیروز تبدیل به خاطره شد.به سرعت یک پلک زدن .
دارم تجربه می کنم سالهای بعد از ۶۱ را یک بار دیگر
"دلم فریاد می خواهد
رهایی
زندگی
پرواز می خواهد
دلم در سینه می گیرد
دلم در سینه می میرد
دلم بر مرگ ماهی ها
به ارامی
درون سینه
می گرید. "
ناهید کبیری
آن شال سیاه را که بر دارم،بدون شناسنامه شناسایی می شوم..بدون اذن پدر. دیگر نه محمودم نه مسعود .مرا نه به نام پسرانم خواهند نامید نه به نام برادرانم.آن شال سیاه را که بردارم خواهید دید که چگونه تجربه در میان موهایم لانه کرده.وچگونه داغ را از روی اتش تجربه ها بر داشته ام و از ان گردن اویزی ساخته ام برای تمامی دخترانی که سیب سرخ دندان می زنند.
آن شال سیاه را که بر دارم، به آخرین میخ که آویزان کنم .خاک قاب عکسهای قدیمی را وا می گذارم وخشم های حبس شده در قاب خالی روی دیوار را آزاد میکنم....بدون دلواپسی دخترک ناسازگار درونم را که سالهاست خفت گلویم را گرفته به پشت بام می برم وبازی می دهم....آن شال سیاه را که بر دارم بر الاکلنگ زندگی سوار می شوم.تجربه میکنم تجربه می کنم تجر...وبا لبخند ی که بوی باج می دهد پسرک همسایه را به گوشه ای می کشم وگونه ام را به پیشواز بوسه اش می برم.اگر آن شال سیاه را بردارم.